Buldan lı Demirci Avni Yılmaz “56 yıldır demircilik mesleğini yapıyorum. Ben ölürsem iş yerim kapanır ”diyor
Demirci Abdullah Ermiş “52 yıldır bu mesleği yapıyorum. Demircilik mesleğinde çırak bulamıyoruz..
Olanlar da ya çocuklarımız, Bir zamanlar çekiç seslerinden, inleyen arastamızda şimdilerde ses yok”diyor.
Demircilik mesleğinin,teknolojiye ve fabrikalaşmaya yenik düştüğünü belirten ,Buldanlı demirci ustaları Avni Yılmaz ve Abdullah Ermiş “bizim dönemlerimizde Demirciler arastasında 10 tane sıcak demirci vardı..Şimdi bu sayı 2’ye düştü.Yani iki kişi el sanatı ile uğraşıyor.
Bu mesleğimizin bitişi demektir. Eskiden demirciler arastasında her dükkanda çekiç,çaya,örs yapılırdı.Şimdilerdeki sessizlik mesleğimizin acı bilançosudur.
Bu arada ilköğretimin uzatılması,insanların okumaya yönlendirilmesi,meslekte çırak yetişmesine engel oldu.
Biz eğitimin tekrar eskiye dönmesini istiyoruz..İnsanlarımızın genç yaşta sanata yönlendirilmesini,hayata atılmasını istiyoruz.
Sanat gibisi yoktur.Sanatı öğrenen aç kalmaz.Boş ta kalmaz.Bizler sanatla dürüstlüğü öğrendik.
Efendiliği öğrendik.Müşterilerle,insanlarla diyalog kurmayı öğrendik,.
Ekmeği öğrendik. Allaha şükür.Karnımızı demircilik mesleği ile,sanatımız ile doyurduk”diyorlar..
Demirci ustası Avni Yılmaz “Demircilik mesleğini çocukluk yaşlarında başladım..Merhum Demirci Hüseyin Demircioğlu ve Demirci Ethem ağabeylerimin yanında yetiştim.Onların yanında körük çektim.1974 yılında kendi iş yerimi açtım.Mesleğim bana hep dürüstlüğü öğretti.Çapa-balta yaptım.
Günümüze değin geldim..Eskiden yaz aylarında ,iş yerimde çırak olarak çalışmak için 5- 6 tane teklif gelirdi..Veliler “Avni yılmaz kardeşim,benim oğlan yazın senin yanında çalışsın”derlerdi.
Bu teklifler şimdi yok..
Şimdi sanat okulları çıktı..Orada sanatkarlar yetiştiriyorlar..Nitekim bir sanat okulu mezunu arkadaş benim yanıma girdi.Baktım ki,.sadece kaynak makinasını açıp-kapatıyor.
Ben sıfırdan ona demircilik mesleğini öğrettim.2 sene yanımda çalıştı.Kendisine ait işyeri açtı”diyor.
Demirci Abdullah Ermiş “Yarım asırdır demircilik sektörünün içindeyim.Mesleğe çocuk yaşlarda başladım.Temelinden girdim işe..Değerli kardeşim Avni Yılmaz la 1974-1980 yıllarında ortak işyeri açtık.Daha sonra ben kendime ait işyeri açtım.
Bizim yaptığımız el sanatlarıdır..Bizlerin işçiliği mükemmeldir.Demiri güzel doğrulturuz.
Demiri harika işleriz..Sanat okulunda okuyanlar ise mesleği teorik olarak öğreniyor.
Uygulama yetersiz.biz istiyoruz ki,aileler oğullarını mesleğe versin.Çocuklar kesinlikle aç kalmaz.
Mesleğin yerini hiçbir şey tutmaz..”diyor.
Abdullah Ermiş devamla “Şimdilerde tek üzüntüm Demircilik mesleğinin kaybolmasıdır”diyor.
Ermiş “Devletimiz büyük işletmelere güzel teşvikler veriyor.Destekliyor.
Bu teşviklerin el sanatlarına,küçük esnaflara da verilmesini istiyoruz”dedi..
Haber ve Fotoğraf: İskender Doğan /Denizli
