Bağlanamadım şu hayata.
Hep bir yerde kopukluk yaşadım şu dünyada. Önüme hep engeller çıktı. Tökezledim ve sonunda düştüm. Çünkü hiçbir zaman bu dünyaya bağlanamadım. Bir ağaç düşünün kökleri toprağa bağlanamamış, yerde yatıyor. Ayağa kalkmaya çalışıyor. Ama bir türlü o ağaç ayağa kalkamıyor. Yaşanan ilk şiddetli yağmurda sele kapılıp gidiyor. İşte bende oradaki ağacım. Toprak hayat, köklerim ise ayaklarım. Yere basamıyorum ve öylece duruyorum. Hayatta treni kaçırdım.
Şimdi haykırsam neye yarar ki. Ne değişebilir ki? Bir kere koptunuz mu hayattan bağlanmanız çok zor olur. Bu hayatta iki türlü insan vardır; bağlananlar ve bağlanamayanlar.
Kerem TAŞKIN
